پیری ام آخر می و پیمانه برد

باد سحر شمع ز کاشانه برد

دیده سیاهی ز گل و لاله چید

کوش گرانی ز هر افسانه برد

شمع جنون آبله پا کرده گم

سر به هوا لغزش مستانه برد

کشمکش ازسعی نفس قطع شد

اره خودآرایی دندانه برد

یاد خطش کردم و دل باختم

سایهٔ مور از کف من دانه برد

هرکه در این انجمن حرص وگد

ساخت به خودگنج به ویرانه برد

حسرت دیدار گریبان درید

آینهٔ ما همه جا شانه برد

خواندن اسرار وفا مشکل است

مهر شد آن نامه که پروانه برد

در دل ما ذوق تماشا نماند

آه کسی آینه زین خانه برد

قاصد دلبر جگرم داغ کرد

نامهٔ من ناله شد اما نه برد

وقت جنون خوش که غم خانمان

یک دو دم از بیدل دیوانه برد